Świątynia pw. Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny wybudowana przez OO. Kamedułów w latach 1694-1745. Pierwotnie kościół kamedulski, od 1799 roku katedra diecezji wigierskiej, po 1818 roku kościół parafialny. 9 czerwca 1999 roku miejsce modlitwy Papieża Jana Pawła II. Reguła zabraniała Kamedułom prowadzić duszpasterstwo, także wchodzić niewiastom do klasztoru, stąd wznieśli dla wiernych kościół pw. Św. Marii Magdaleny w pobliskim Magdalenowie.
Świątynia wigierska należy do grupy kościołów barokowych. Została zaprojektowana na planie krzyża. Krótsze ramiona tworzą pomieszczenia kaplicy oraz zakrystię. Dwukondygnacyjne wieże zbudowano na planie kwadratu. Wieńczą je barokowe hełmy. Kościół posiada jedną nawę z wydłużonym prezbiterium. Po obu stronach znajdują się trzy pary przeciwległych kaplic.
Nowa funkcja świątyni jako katedry wymusiła w XIX wieku przebudowę jej wnętrza. Pierwotnie za ołtarzem głównym znajdował się tzw. chór zakonny - miejsce gdzie siedmiokrotnie w ciągu dnia, a także w nocy, zakonnicy gromadzili się na modlitwę. Po 1800 roku ołtarz główny przesunięto na obecne miejsce. Wybudowano wtedy także chór muzyczny nad głównym wejściem do świątyni. Świątynie kamedulskie bowiem nie posiadają organów, a Kameduli nie korzystają ze śpiewów podczas liturgii.
Ołtarz barokowy został wykonany w drewnie w latach 1720-1740. Obecny zrekonstruowano w 1962 roku przy użyciu oryginalnych fragmentów. Ażurowa rzeźba ołtarza przedstawia swoim kształtem i ornamentyką wielką literę M podkreślając u Kamedułów szczególny kult Matki Bożej. W górnej części ołtarza, gdzie obecnie znajduje się obraz św. Marii Magdaleny, widniał także monogram imienia Matki Bożej - MIRIAM. W centrum ołtarza był obraz odpowiadający tytułowi świątyni: Niepokalane Poczęcie NMP - pędzla F. Smuglewicza. Obecnie znajduje się w tym miejscu, umieszczony po wojnie, także obraz Niepokalanego Poczęcia NMP. Jest on zasłanianym i odsłanianym namalowanym współcześnie obrazem Wniebowzięcia NMP. Oba obrazy są pędzla Wiktora Winikajtisa, nieżyjącego przewodnika z Wigier. Po bokach ołtarza głównego zostały umiejscowione figury: św. Benedykta (po lewej stronie) i po przeciwnej św. Romualda założyciela Zakonu Kamedułów. Na ścianach bocznych prezbiterium do niedawna wisiały dwie rokokowe ramy z 1759 r. pozostawione po zabranych niegdyś obrazach (420cm x 290cm). Współcześnie została podjęta próba wypełnienia ich treścią.
Świątynia posiada następujące ołtarze boczne w stylu rokokowym, od strony południowej kolejno: św. Romualda; Bożego Narodzenia; św. Kazimierza. Od strony północnej, poczynając od chóru: św. Piotra; św. Michała Archanioła i wykonany w stylu klasycznym, ołtarz św. Benedykta.
Po stronie północnej świątyni mieści się obecnie kaplica adoracji Najświętszego Sakramentu z klęcznikiem papieskim. Na tym klęczniku 9 czerwca 1999 r. Jan Paweł II adorował Najświętszy Sakrament odprawiając nabożeństwo czerwcowe. Papieską kaplicę adoracji stanowi dawny kapitularz - miejsce zebrań kapituły zakonnej Kamedułów. Przez wiele lat kaplica stanowiła centrum życia liturgicznego wigierskiej parafii, nim kościół podniesiono z ruin. W podłodze znajduje się najstarszy przedmiot w kościele" kamienna płyta z 1715 roku z epitafium w języku łacińskim; co można by przetłumaczyć: "Błogosławieni, którzy w Panu umierają, albowiem czyny ich podążają za nimi" mówi duch". W podziemiach kościoła zachował się fragment katakumby kamedulskiej, w której widoczne są nisze ze szczątkami zmarłych oraz grobowiec biskupa wigierskiego Michała Karpowicza. Na jednej ze ścian krypty znajduje się XVIII wieczne malowidło zwane "Tańcem śmierci".
Z ruiny, po zniszczeniu klasztoru w 1944 roku przez artylerię radziecką, odbudowano kościół wysiłkiem parafii przy pomocy środków państwowych.
Jednym z podstawowych służebnych zadań Państwa wobec swoich obywateli jest ochrona oraz finansowanie zabytków. Liczymy więc, że wigierski obiekt wymagający znów remontu i wielu prac konserwatorskich, wzorem lat ubiegłych otrzyma wsparcie. Niech nadal pełni swoją rolę miejsca świętego - prowadzi do Boga i zachwyca pięknem, co "kształtem jest miłości" (Jan Paweł II).
