Parafia Wigry

3 VI 2010 — Homilia podczas Mszy św. w uroczystość Bożego Ciała

Adorujemy Eucharystię, bo w niej jest obecne prawdziwe Ciało Jezusa

Drodzy bracia i siostry!

Kapłaństwo Nowego Testamentu jest ściśle związane z Eucharystią. Dlatego dzisiejsza uroczystość Bożego Ciała, pod koniec Roku Kapłańskiego, zachęca nas do medytacji nad stosunkiem między Eucharystią i kapłaństwem Chrystusa. Na to kierują naszą uwagę również pierwsze czytanie i Psalm responsoryjny, ukazujące postać Melchizedeka. Krótki fragment z Księgi Rodzaju (por. 14,18-20) mówi, że Melchizedek, król Szalemu, był «kapłanem Boga Najwyższego», dlatego też «wyniósł chleb i wino» i «błogosławił Abrama», który odniósł zwycięstwo w walce; Abram zaś ofiarował mu «dziesiątą część ze wszystkiego». Natomiast w Psalmie, w jego ostatniej strofie, znajdują się uroczyste słowa, przysięga samego Boga, który oznajmia Królowi Mesjaszowi: «Tyś Kapłanem na wieki na wzór Melchizedeka» (Ps 110 [109],4). Tak więc Mesjasz zostaje ogłoszony nie tylko Królem, ale i Kapłanem. Ten fragment posłużył za punkt wyjścia obszernego i rozbudowanego wywodu autorowi Listu do Hebrajczyków. A my powtarzaliśmy w refrenie: «Jesteś kapłanem tak jak Melchizedek» — słowa te są niemal wyznaniem wiary, które w dzisiejsze święto nabiera szczególnego znaczenia. Wyrażają radość wspólnoty, radość całego Kościoła, który kontemplując i adorując Przenajświętszy Sakrament, uznaje, że jest w nim rzeczywiście i stale obecny Jezus, najwyższy i wieczny Kapłan.

Czytaj więcej...

Audiencja generalna 30 września 1998 r.

1. W trwającym obecnie drugim roku przygotowania do Jubileuszu Roku 2000 odkrywamy ponownie obecność Ducha Świętego, co każe nam zwrócić szczególną uwagę na sakrament bierzmowania (por. Tertio millennio adveniente, 45). Jak poucza Katechizm Kościoła Katolickiego, sakrament ten «udoskonala łaskę chrztu; (...) daje Ducha Świętego, aby głębiej zakorzenić nas w synostwie Bożym, ściślej wszczepić w Chrystusa, umocnić naszą więź z Kościołem, włączyć nas bardziej do jego posłania i pomóc w świadczeniu o wierze chrześcijańskiej słowem, któremu towarzyszą czyny» (n. 1316).

Czytaj więcej...

Audiencja generalna 2 września 1998 r.

1. Katechizm Kościoła Katolickiego poucza, że «osoba ludzka uczestniczy w świetle i mocy Ducha Bożego. Dzięki rozumowi jest zdolna do zrozumienia porządku rzeczy ustanowionego przez Stwórcę. Dzięki swojej woli jest zdolna kierować się sama z siebie do swojego prawdziwego dobra. Swoją doskonałość znajduje w 'poszukiwaniu i umiłowaniu tego, co prawdziwe i dobre' (por. Gaudium et spes, 15)» (n. 1704).

Duch Święty, który «przenika głębokości Boże» (por. 1 Kor 2,10), jest równocześnie światłem dla sumienia człowieka i źródłem jego prawdziwej wolności (por. Dominum et Vivificantem, 36).

Czytaj więcej...

Audiencja generalna. 26 sierpnia 1998 r.

1. Historia zbawienia to stopniowe udzielanie się Boga ludzkości, które osiąga szczyt w Jezusie Chrystusie. W Słowie, które stało się człowiekiem, Bóg Ojciec pragnie udzielać wszystkim swego życia — czyli ostatecznie pragnie udzielać samego siebie. To boskie udzielanie samego siebie dokonuje się w Duchu Świętym, będącym węzłem miłości między wiecznością i czasem, Trójcą Świętą i historią.

Bóg w swym Duchu otwiera się na człowieka, on zaś jest stworzony jako podmiot zdolny do przyjęcia boskiego udzielania się. Człowiek — jak głosi tradycja myśli chrześcijańskiej — jest capax Dei: jest zdolny poznać Boga i przyjąć dar, jaki czyni On z samego siebie. Stworzony bowiem na obraz i podobieństwo Boże (por. Rdz 1,26), potrafi nawiązać z Nim osobistą więź i odpowiedzieć posłuszeństwem wypływającym z miłości do swego Stwórcy na Jego propozycję przymierza.

Czytaj więcej...