Zdjęcie lotnicze
JEDNO Z NAJPIĘKNIEJSZYCH MIEJSC W POLSCE
POKAMEDULSKI KLASZTOR W WIGRACH
Wnętrze kościoła
ODWIEDŹ BOGA W JEGO ŚWIĄTYNI
ON CZEKA TU NA CIEBIE
417802439_878714620926703_1943220063134039531_n.jpg
previous arrow
next arrow

Kodeks Prawa Kanonicznego - Chrzest

Część I
SAKRAMENTY

Kan. 840
Sakramenty Nowego Testamentu, ustanowione przez Chrystusa i powierzone Kościołowi, jako czynności Chrystusa i Kościoła, są znakami oraz środkami, poprzez które wyraża się i wzmacnia wiara, oddawany jest Bogu kult i dokonuje się uświęcenie człowieka. Z tej to racji w najwyższym stopniu przyczyniają się do wprowadzenia, umocnienia i zamanifestowania kościelnej wspólnoty. Dlatego w ich sprawowaniu święci szafarze oraz pozostali wierni winni okazać najwyższy szacunek i należną pilność.

Encyklika Humanae Vitae - O zasadach moralnych w dziedzinie przekazywania życia ludzkiego - Paweł VI

Encyklika Humanae Vitae

papież Paweł VIDo Czcigodnych Braci Patriarchów, Arcybiskupów, Biskupów oraz innych Ordynariuszów, zachowujących pokój i wspólnotę ze Stolicą Apostolską do Duchowieństwa i Wiernych świata katolickiego, jak również do wszystkich Ludzi dobrej woli.

Czcigodni Bracia i drodzy Synowie! Pozdrowienie i Apostolskie Błogosławieństwo.

Przekazywanie życia

1. Bardzo doniosły obowiązek przekazywania życia ludzkiego, dzięki któremu małżonkowie stają się wolnymi i odpowiedzialnymi współpracownikami Boga-Stwórcy, napełnia ich zawsze wielką radością z którą jednak idą niekiedy w parze niemałe trudności i kłopoty. Jeżeli w każdej epoce pełnienie tego obowiązku stawiało przed sumieniem małżonków trudne problemy, to współczesny rozwój społeczeństwa ludzkiego spowodował takie przemiany, że powstały nowe zagadnienia, których Kościołowi nie wolno pomijać milczeniem, ponieważ odnoszą się one do spraw tak ściśle związanych z życiem i szczęściem ludzi.

Instrukcja DONUM VITAE - Kongregacja Nauki Wiary

Instrukcja Donum Vitae - o szacunku dla rodzącego się życia ludzkiego i o godności jego przekazywania odpowiedzi na niektóre aktualne zagadnienia

Różne Konferencje Episkopatów, poszczególni biskupi, teologowie i ludzie nauki, domagają się od Kongregacji Nauki Wiary wyjaśnienia w sprawie zgodności zasad etyki katolickiej z techniką biomedyczną, która pozwala na interwencje w początkowym stadium życia oraz w same procesy jego przekazywania. Niniejsza "Instrukcja", która jest owocem szerokiej konsultacji, a w szczególności uważnej oceny oświadczeń Episkopatów, nie zamierza powtarzać całego nauczania Kościoła o godności rodzącego się życia i jego przekazywania, lecz tylko przedstawić w świetle dotychczasowej nauki Urzędu Nauczycielskiego właściwe odpowiedzi na zasadnicze pytania dotyczące tego zagadnienia.

Wyjaśnienia zostały uszeregowane w następujący sposób: "Wstęp" przypomni podstawowe zasady o charakterze antropologiczno-moralnym, konieczne dla właściwej oceny poruszanych problemów i dla wypracowania odpowiedzi na pojawiające się pytania; przedmiotem części pierwszej będzie problem szacunku dla istoty ludzkiej od pierwszej chwili zaistnienia; w części drugiej rozważy się pytania moralne powstałe w związku z interwencją techniczną w dziedzinę przekazywania życia; w trzeciej części zostaną podane pewne wskazania dotyczące stosunków między prawem moralnym a cywilnym na temat należnego szacunku dla embrionu i płodu ludzkiego(**) w perspektywie prawomocności technik sztucznego przekazywania życia.

***

Instrukcja "Ad resurgendum cum Christo" dotycząca pochówku ciał zmarłych oraz przechowywania prochów w przypadku kremacji

1. Aby zmartwychwstać z Chrystusem, należy umrzeć z Chrystusem, należy „opuścić nasze ciało i stanąć w obliczu Pana” (2 Kor 5,8). W instrukcji Piam et constantem z dnia 5 lipca 1963 roku, ówczesne Święte Oficjum ustanowiło, by „wiernie dochowywać zwyczaju grzebania ciał wiernych zmarłych”, dodając jednak, że kremacja nie jest „sama w sobie sprzeczna z religią chrześcijańską” i aby nie odmawiano już sakramentów i uroczystości pogrzebowych tym, którzy poprosili o kremację po śmierci, pod warunkiem, że wybór ten nie był podyktowany wolą „odrzucenia chrześcijańskich dogmatów, albo w duchu sekciarskim, albo też pod wpływem nienawiści wobec religii katolickiej i Kościoła”.(1) Owa zmiana dyscypliny kościelnej została później wprowadzona do Kodeksu Prawa Kanonicznego (1983) oraz do Kodeksu Kanonów Kościołów Wschodnich (1990).Tymczasem praktyka kremacji rozpowszechniła się znacząco w dużej liczbie krajów, ale jednocześnie rozpowszechniły się także nowe idee, sprzeczne z wiarą Kościoła. Po dokładnym wysłuchaniu Kongregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów, Papieskiej Rady ds. Tekstów Prawnych oraz licznych Konferencji Episkopatów i Synodów Biskupich Kościołów Wschodnich, Kongregacja Nauki Wiary uznała za właściwe opublikować nową Instrukcję, w celu potwierdzenia przyczyn doktrynalnych i duszpasterskich, dla których preferuje się pochówek ciał, oraz wydać normy dotyczące przechowywania prochów w przypadku kremacji.

Zawierzenie świata Matce Bożej Fatimskiej

Matko Boża Fatimska,
wdzięczni na nowo za Twoją macierzyńską obecność
dołączamy nasz głos do wszystkich pokoleń,
które nazywają Ciebie błogosławioną.

Świętujemy w Tobie wielkie dzieła Boga,
który nigdy nie przestaje miłosiernie pochylać się
nad ludzkością, nękaną przez zło i zranioną przez grzech,
aby ją uzdrowić i zbawić.

Przyjmij z macierzyńską łaskawością
akt zawierzenia, dokonywany przez nas dzisiaj z ufnością,
w obliczu tak nam drogiego Twego wizerunku.

Jesteśmy pewni, że każdy z nas jest cenny w Twoich oczach
i że nie jest Ci obce nic z tego, co mieszka w naszych sercach.

Chcemy, by dotarło do nas Twoje najsłodsze spojrzenie,
i byśmy zyskali pocieszającą serdeczność Twojego uśmiechu.

Chroń nasze życie w Twoich ramionach:
Błogosław i umacniaj każde pragnienie dobra;
ożywiaj i posilaj wiarę;
wspieraj i rozjaśniaj nadzieję;
rozbudzaj i ożywiaj miłosierdzie:
prowadź nas wszystkich na drodze świętości.

Naucz nas swojej miłości i szczególnego upodobania
dla maluczkich i ubogich,
dla wykluczonych i cierpiących,
dla grzeszników i serc zagubionych:
wszystkich otocz Twoją ochroną
i wszystkich przekaż Twojemu umiłowanemu Synowi, a Panu naszemu Jezusowi. Amen.

papież Franciszek
13.10.2013 r.

Kodeks Prawa Kanonicznego - pogrzeb kościelny

Tytuł III. POGRZEB KOŚCIELNY

Kan. 1176

§ 1. Wierni zmarli powinni otrzymać pogrzeb kościelny, zgodnie z przepisem prawa.
§ 2. Pogrzeb kościelny, w którym Kościół wyprasza duchową pomoc zmarłym, okazuje szacunek ich ciału i równocześnie żywym niesie pociechę nadziei, należy odprawiać z zachowaniem przepisów liturgicznych.
§ 3. Kościół usilnie zaleca zachowanie pobożnego zwyczaju grzebania ciał zmarłych. Nie zabrania jednak kremacji, jeśli nie została wybrana z pobudek przeciwnych nauce chrześcijańskiej.

Benedykt XVI: Dlaczego czcimy Eucharystię?

3 VI 2010 — Homilia podczas Mszy św. w uroczystość Bożego Ciała

Adorujemy Eucharystię, bo w niej jest obecne prawdziwe Ciało Jezusa

Drodzy bracia i siostry!

Kapłaństwo Nowego Testamentu jest ściśle związane z Eucharystią. Dlatego dzisiejsza uroczystość Bożego Ciała, pod koniec Roku Kapłańskiego, zachęca nas do medytacji nad stosunkiem między Eucharystią i kapłaństwem Chrystusa. Na to kierują naszą uwagę również pierwsze czytanie i Psalm responsoryjny, ukazujące postać Melchizedeka. Krótki fragment z Księgi Rodzaju (por. 14,18-20) mówi, że Melchizedek, król Szalemu, był «kapłanem Boga Najwyższego», dlatego też «wyniósł chleb i wino» i «błogosławił Abrama», który odniósł zwycięstwo w walce; Abram zaś ofiarował mu «dziesiątą część ze wszystkiego». Natomiast w Psalmie, w jego ostatniej strofie, znajdują się uroczyste słowa, przysięga samego Boga, który oznajmia Królowi Mesjaszowi: «Tyś Kapłanem na wieki na wzór Melchizedeka» (Ps 110 [109],4). Tak więc Mesjasz zostaje ogłoszony nie tylko Królem, ale i Kapłanem. Ten fragment posłużył za punkt wyjścia obszernego i rozbudowanego wywodu autorowi Listu do Hebrajczyków. A my powtarzaliśmy w refrenie: «Jesteś kapłanem tak jak Melchizedek» — słowa te są niemal wyznaniem wiary, które w dzisiejsze święto nabiera szczególnego znaczenia. Wyrażają radość wspólnoty, radość całego Kościoła, który kontemplując i adorując Przenajświętszy Sakrament, uznaje, że jest w nim rzeczywiście i stale obecny Jezus, najwyższy i wieczny Kapłan.

Katecheza: Bierzmowanie jako dopełnienie łaski Chrztu - Jan Paweł II

Audiencja generalna 30 września 1998 r.

1. W trwającym obecnie drugim roku przygotowania do Jubileuszu Roku 2000 odkrywamy ponownie obecność Ducha Świętego, co każe nam zwrócić szczególną uwagę na sakrament bierzmowania (por. Tertio millennio adveniente, 45). Jak poucza Katechizm Kościoła Katolickiego, sakrament ten «udoskonala łaskę chrztu; (...) daje Ducha Świętego, aby głębiej zakorzenić nas w synostwie Bożym, ściślej wszczepić w Chrystusa, umocnić naszą więź z Kościołem, włączyć nas bardziej do jego posłania i pomóc w świadczeniu o wierze chrześcijańskiej słowem, któremu towarzyszą czyny» (n. 1316).

Katecheza: Duch Święty źródłem prawdziwej wolności - Jan Paweł II

Audiencja generalna 2 września 1998 r.

1. Katechizm Kościoła Katolickiego poucza, że «osoba ludzka uczestniczy w świetle i mocy Ducha Bożego. Dzięki rozumowi jest zdolna do zrozumienia porządku rzeczy ustanowionego przez Stwórcę. Dzięki swojej woli jest zdolna kierować się sama z siebie do swojego prawdziwego dobra. Swoją doskonałość znajduje w 'poszukiwaniu i umiłowaniu tego, co prawdziwe i dobre' (por. Gaudium et spes, 15)» (n. 1704).

Duch Święty, który «przenika głębokości Boże» (por. 1 Kor 2,10), jest równocześnie światłem dla sumienia człowieka i źródłem jego prawdziwej wolności (por. Dominum et Vivificantem, 36).

Katecheza: Spotkanie człowieka z Bogiem pod działaniem Ducha - Jan Paweł II

Audiencja generalna. 26 sierpnia 1998 r.

1. Historia zbawienia to stopniowe udzielanie się Boga ludzkości, które osiąga szczyt w Jezusie Chrystusie. W Słowie, które stało się człowiekiem, Bóg Ojciec pragnie udzielać wszystkim swego życia — czyli ostatecznie pragnie udzielać samego siebie. To boskie udzielanie samego siebie dokonuje się w Duchu Świętym, będącym węzłem miłości między wiecznością i czasem, Trójcą Świętą i historią.

Bóg w swym Duchu otwiera się na człowieka, on zaś jest stworzony jako podmiot zdolny do przyjęcia boskiego udzielania się. Człowiek — jak głosi tradycja myśli chrześcijańskiej — jest capax Dei: jest zdolny poznać Boga i przyjąć dar, jaki czyni On z samego siebie. Stworzony bowiem na obraz i podobieństwo Boże (por. Rdz 1,26), potrafi nawiązać z Nim osobistą więź i odpowiedzieć posłuszeństwem wypływającym z miłości do swego Stwórcy na Jego propozycję przymierza.

Katecheza: Duch Święty - źródło charyzmatów i posług - Jan Paweł II

Audiencja generalna 5 sierpnia 1998 r.

1. Nowy Testament poświadcza, że Duch Święty wzbudzał charyzmaty i posługi w różnych wspólnotach chrześcijańskich. Na przykład Dzieje Apostolskie tak opisują chrześcijańską wspólnotę Antiochii: «W Antiochii, w tamtejszym Kościele, byli prorokami i nauczycielami: Barnaba i Szymon, zwany Niger, Lucjusz Cyrenejczyk i Manaen, który wychowywał się razem z Herodem tetrarchą, i Szaweł» (Dz 13, 1).

Wspólnota antiocheńska jawi się zatem jako żywy organizm, w którym pojawiają się dwie odrębne posługi: prorocy, którzy rozeznają i ogłaszają wolę Bożą, oraz nauczyciele, którzy zgłębiają tajemnice wiary i należycie je wyjaśniają. Pierwszej z nich można by przypisać charakter bardziej charyzmatyczny, drugiej zaś bardziej instytucjonalny, ale w obydwu dostrzegamy to samo posłuszeństwo Duchowi Bożemu. Ten splot elementu charyzmatycznego i instytucjonalnego można zresztą zauważyć już w pierwszym okresie istnienia wspólnoty antiocheńskiej — powstałej po śmierci Szczepana i rozproszeniu chrześcijan — kiedy to niektórzy bracia zaczęli głosić Dobrą Nowinę także poganom, doprowadzając wielu z nich do nawrócenia. Dowiadując się o tym, macierzysta wspólnota w Jerozolimie wysłała Barnabę, aby nawiedził nową społeczność, on zaś — jak opowiada Łukasz — dostrzegając w niej działanie łaski Bożej, «ucieszył się i zachęcał wszystkich, aby całym sercem wytrwali przy Panu; był bowiem człowiekiem dobrym i pełnym Ducha Świętego i wiary» (Dz 11, 23-24).

Epizod ten wyraźnie ukazuje dwojaki sposób działania Ducha Bożego kierującego Kościołem: z jednej strony pobudza On bezpośrednio działalność wiernych, otwierając nowe i nieznane dotąd drogi głoszenia Ewangelii, z drugiej zaś potwierdza słuszność ich działania poprzez oficjalną wypowiedź Kościoła, który jest tu reprezentowany przez Barnabę, wysłannika macierzystej wspólnoty jerozolimskiej.

2. Głębszą refleksję nad charyzmatami i posługami podejmuje przede wszystkim św. Paweł. Czyni to zwłaszcza w rozdziałach 12-14 Pierwszego Listu do Koryntian. Na podstawie tego tekstu można wyodrębnić pewne elementy pozwalające sformułować poprawną teologię charyzmatów.

Św. Paweł określa najpierw podstawowe kryterium rozeznania, które można by nazwać «chrystologicznym»: charyzmat nie jest autentyczny, jeżeli nie prowadzi do głoszenia, że Jezus Chrystus jest Panem (por. 1 Kor 12,1-3).

Bezpośrednio potem Paweł zwraca uwagę na wielość charyzmatów i na ich wspólne pochodzenie: «Różne są dary łaski, lecz ten sam Duch» (1 Kor 12, 4). Darów Ducha, których udziela On «tak, jak chce» (12,11), może być bardzo wiele, a zatem ich lista sporządzona przez Pawła nie jest bynajmniej wyczerpująca. Apostoł naucza dalej, że różnorodność charyzmatów nie powinna wywoływać podziałów, posługuje się przy tym wymowną metaforą jednego ciała złożonego z wielu członków (1 Kor 12,12-27). Jedność Kościoła jest jednością dynamiczną i organiczną, a wszystkie dary Ducha są ważne dla zachowania żywotności całego ciała.

3. Paweł naucza zarazem, że Bóg ustanowił pewną hierarchię stanowisk w Kościele (por. tamże 12, 28): pierwsze miejsca zajmują «apostołowie», następnie «prorocy» i z kolei «nauczyciele». Te trzy pierwsze stanowiska mają fundamentalne znaczenie i zostają wymienione w określonej kolejności, poczynając od najważniejszego.

Apostoł przestrzega następnie, że rozdział darów jest zróżnicowany: nie wszyscy posiadają ten czy inny określony charyzmat (por. tamże 12, 29-30); każdy otrzymuje swój własny charyzmat (por. tamże 7, 7), winien go przyjąć z wdzięcznością i wielkodusznie oddać go na służbę wspólnoty. To dążenie do komunii jest nakazem miłości, która pozostaje «najdoskonalszą drogą» i największym darem (por. tamże 13,13), bez niej zaś charyzmaty tracą wszelką wartość (por. tamże 13, 1-3).

4. Charyzmaty są to zatem określone łaski, którymi Duch Święty obdarza wybranych wiernych, aby mogli wnosić wkład we wspólne dobro Kościoła. Różnorakie charyzmaty odpowiadają różnorakim posługom, które mogą być doraźne lub trwałe, prywatne lub publiczne. Posługi związane z sakramentem święceń, sprawowane przez biskupów, kapłanów i diakonów, to posługi stałe i oficjalnie uznane. Posługi świeckie, oparte na fundamencie chrztu i bierzmowania, mogą uzyskać od Kościoła — za pośrednictwem biskupa — uznanie oficjalne lub tylko de facto.

Spośród posług świeckich wymieńmy tutaj dwie, ustanowione na mocy przepisów liturgicznych: posługę lektora i akolity. Istnieje też posługa nadzwyczajnych szafarzy komunii eucharystycznej oraz osób odpowiedzialnych za różne formy kościelnej działalności, poczynając od katechistów, ale trzeba też wymienić «animatorów modlitwy, śpiewu i liturgii; przewodniczących kościelnych wspólnot podstawowych i grup biblijnych; tych, którzy zajmują się dziełami miłosierdzia, administratorów dóbr kościelnych; kierowników różnych grup apostolskich; nauczycieli religii w szkołach» (Redemptoris missio, 74).

5. Zgodnie z nauczaniem Pawła i całego Nowego Testamentu, które przejmuje i obszernie wyjaśnia Sobór Watykański II (por. Lumen gentium, 12), nie istnieje jeden Kościół «o charakterze charyzmatycznym» i drugi «o charakterze instytucjonalnym». Jak już podkreśliłem przy innej okazji, przeciwstawienie charyzmatu i instytucji jest «naganne i szkodliwe» (por. przemówienie do uczestników II Międzynarodowej Konferencji Ruchów Kościelnych, 2 marca 1987 r.: Insegnamenti, X/1 [1987],478).

Zadaniem pasterzy jest rozeznawanie autentyczności charyzmatów, troska o ich właściwe wykorzystanie w postawie pokornego posłuszeństwa Duchowi, bezinteresownej miłości do Kościoła oraz wytrwałej wierności najwyższemu prawu zbawienia dusz.

Wspomnienie kapłana zamordowanego na Haiti

Na koniec pragnę z wielkim smutkiem wspomnieć, że w ubiegły poniedziałek został zamordowany jeszcze jeden kapłan — ks. Jean-Pierre Louis z archidiecezji Port-au-Prince na Haiti. W obliczu tego kolejnego, niegodziwego aktu przemocy wzywam was do modlitwy, aby Bóg przyjął tego naszego brata do swego królestwa oraz wspierał naród Haiti i całą ludzkość w dążeniu do zapewnienia ochrony życia każdego człowieka.

Do Polaków uczestniczących w audiencji generalnej:

Uczy Sobór Watykański II, że Duch Święty prowadzi Kościół, wyposażając go stale w ustrój hierarchiczny i w dary charyzmatyczne. Hierarchia i charyzmat są ściśle z sobą związane w Kościele, są od siebie wzajemnie zależne i wobec siebie wzajemnie służebne. Charyzmaty wzbogacają hierarchię. Nauka o charyzmatach pochodzi przede wszystkim od św. Pawła, zawarta jest zwłaszcza w Pierwszym Liście do Koryntian. Są różne charyzmaty, czyli dary, i każdy chrześcijanin jest w jakiś sposób wyposażony w swoiste charyzmaty. Trzeba zabiegać o to, aby ten sobie właściwy charyzmat odkryć i być mu wiernym, by w ten sposób ubogacać Kościół. Jest to zarazem nasza ludzka odpowiedź na działanie Ducha Świętego w nas. Szczęść Boże wszystkim!

 

Porządek Mszy św.

NIEDZIELA: 9:00 12:00; X-V: 15:00(VI-IX: 19:00)

W Maćkowej Rudzie: 10:30.

W TYGODNIU: 7:30 (ADWENT: 7:00) i 18:30.

WSZYSTKIE NABOŻEŃSTWA

..ciut statystyki..

  • Odsłon artykułów 838227
  • Zakładki 25

logo Fundacji WIGRY PRO

Fundacja WIGRY PRO

Informacje o zwiedzaniu Klasztoru, klasztorny Refektarz - czyli nasza kuchnia oraz noclegi.

EremWigierski

Nasz profil na twitterze

 

Pokamedulski Klasztor w Wigrach

Oficjalny profil na facebook.

mb.jpg
Shadow