Umiłowani Diecezjanie!
Pierwszą niedzielą Adwentu rozpoczynamy nowy rok liturgiczny i duszpasterski w postawie oczekiwania na przyjście Chrystusa. To do nas, uczniów Chrystusa, Pan kieruje wezwanie: „Czuwajcie więc i módlcie się w każdym czasie, abyście mogli uniknąć tego wszystkiego, co ma nastąpić, i stanąć przed Synem Człowieczym”.
Przeżywajmy ten czas dając się prowadzić Duchowi Świętemu i przynosząc w codziennym życiu owoce Ducha. Są nimi, jak uczy św. Paweł „miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie” (Ga 5,22-23).
Hasłem obecnego roku duszpasterskiego są słowa: „W mocy Bożego Ducha”. Kościół zachęca, by ochrzczeni i bierzmowani, umocnieni Duchem Świętym, wiernie wypełniali swe najważniejsze zadanie. Jest nim głoszenie Ewangelii i dawanie świadectwa o Chrystusie. Kościół nieustannie troszczy się o zbawienie każdego człowieka, który żyje, wzrasta i uświęca się w rodzinie. Dlatego wspiera rodzinę i umacnia ją w wypełnianiu ważnych zadań rodzicielskich, wychowawczych i ewangelizacyjnych.
W tym roku duszpasterskim, w sposób szczególny pragnę podkreślać posłannictwo rodziców. Ich głównym zadaniem jest przekazanie wiary dzieciom oraz umacnianie jej.
I. Rodzina pierwszym miejscem przekazywania wiary
Wszyscy ochrzczeni, małżeństwa i katolickie rodziny są powołane do świętości i do uświęcania innych. Z chrztu świętego jesteśmy uczniami-misjonarzami. Uczniami, bo przyjęliśmy wiarę i misjonarzami, bo się nią dzielimy. Najcenniejszym darem, jaki rodzice przekazują swym dzieciom jest wiara, która nadaje ostateczny sens naszemu istnieniu. Stwórca współdziała z rodzicami w przekazywaniu dzieciom wiary i zasad moralnych. Czyni ich pierwszymi głosicielami Ewangelii. Na rodzicach spoczywa wielka odpowiedzialność: jeśli nie dadzą dzieciom Boga, wszystko inne, co im dają, nie będzie miało większej wartości i fundamentu.
Pierwszym i najważniejszym miejscem przekazywania wiary jest dom rodzinny. Rodzice dzielą się wiarą z dziećmi w zwyczajnej rozmowie, wspólnej modlitwie, podczas pracy oraz w świadectwie codziennego życia. Są dla dzieci pierwszymi katechetami i świadkami wiary. Przypomniał o tym św. Jan Paweł II: „Katecheza rodzinna wyprzedza każdą inną formę katechezy, albo jej towarzyszy, poszerza ją i w pewnym sensie upraktycznia (por. CT 68).
Rodzice przekazują dzieciom Ewangelię nie tylko słowem, ale i postępowaniem. W wypełnianiu tego obowiązku nikt ich nie może zastąpić. Odpowiedzialni rodzice nie mogą powierzyć wychowania religijnego i moralnego swych dzieci nikomu innemu. Duszpasterze, osoby konsekrowane, katecheci, wychowawcy i nauczyciele w szkole jedynie pomagają, ale nie zastąpią rodziców w dziele wychowania wiary. Obowiązek kształtowania dzieci w wierze wynika z zobowiązań chrzcielnych i sakramentu małżeństwa. Zawierając związek małżeński nowożeńcy przyrzekają „przyjąć oraz po katolicku wychować potomstwo, którym Bóg ich obdarzy”, a potem, już jako rodzice ponawiają to zobowiązanie podczas chrztu swych dzieci.
Katecheza rodzinna przybiera różne formy: od prostych gestów jak nauka znaku krzyża, poprzez kształtowanie języka religijnego, pielęgnowanie zwyczajów chrześcijańskich, naukę modlitw i pieśni religijnych do poznawania prawd wiary. Dziecko słucha rodziców, obserwuje ich, uczy się i naśladuje. Patrząc na rodziców, ich pracę, modlitwę, wierność Bożym przykazaniom, przejmuje te wartości, którymi żyją na co dzień. Ewangelia pociąga wtedy, kiedy sami nią żyjemy. Skutecznymi nauczycielami wiary są tylko ci rodzice, którzy autentycznie nią żyją.
Nie wystarczy więc, uczyć dzieci znaku Krzyża św. i pierwszych modlitw, ale trzeba modlić się razem z dziećmi. Rodzice winni nie tylko wpajać przykazania i zasady moralne, ale dać przykład ich przestrzegania. Nie tylko mają podarować dzieciom Pismo Święte i zachęcać, by je czytały, ale razem z nimi sięgać po nie. Jedynie w ten sposób rodzice staną się przekonującymi świadkami wiary. Aby ten obowiązek dobrze wypełnić potrzebują mocy Ducha Świętego.
II. Rodzina wspólnotą modlitwy
Zachęcam Was, drodzy rodzice, byście razem z dziećmi każdego dnia wspólnie się modlili. Pamiętajcie: modlitwa to sprawa miłości do Boga i bliźnich. Niech dzieci uczestniczą w tym, co jest ważne dla rodziców. Niech udają się z Wami na Mszę świętą, i widzą, jak się modlicie, przeżywacie przyjęcie Komunii świętej. Radość ojca i matki, kiedy wracają po spowiedzi, więcej powie dziecku o tym sakramencie, niż niejedna katecheza. Jakże cenny jest obraz rozmodlonych rodziców, ojca i matki. Dzieci będą nosiły go w sercu do końca życia. Zachęcam do organizowania comiesięcznych modlitewno-ewangelizacyjne spotkań w gronie rodziny, służących rozważaniu tematu przypadającego na dany miesiąc. Bądźcie razem, bo tej obecności, bycia razem potrzebujecie. A obecność to miłość.
Zachęcam również do pielęgnowania modlitwy różańcowej. O niej Maryja apelowała w Gietrzwałdzie i Fatimie, a dzisiaj również o nią prosi wszystkie rodziny. Modlitwa różańcowa jest bronią i tarczą przeciw złu, grzechowi i szatanowi. Idźcie zatem w życie z różańcem, zjednoczeni z Maryją. Wtedy zapanuje wiara w rodzinach, odrodzi się miłość, umocni nadzieja i zakwitnie pokój na ziemi. Ukochajcie tę pełną Bożej mocy modlitwę. Dzięki niej doświadczycie łaski pojednania i uzdrowienia relacji rodzinnych. Liczne świadectwa dowodzą, że wspólna modlitwa ocaliła wiele małżeństw i rodzin. Jak mówiła św. Matka Teresa z Kalkuty: „Rodzina złączona w modlitwie staje się jednością i już nią pozostanie, ponieważ będziecie kochać się wzajemnie tak, jak Bóg was kocha”.
Chciałbym skierować do Was jeszcze jedną zachętę: przywróćmy w rodzinach piękny zwyczaj błogosławienia dzieci przez rodziców. Czyńcie znak krzyża i błogosławcie swe dzieci nie tylko w momencie sakramentu chrztu św., I Komunii św., bierzmowania lub małżeństwa. Błogosławcie je w różnych innych momentach: na rozpoczęcie dnia, przed pójściem do szkoły, przed snem czy przed ważnymi lub trudnymi wydarzeniami. Błogosławiąc proście Pana Boga, by je strzegł, obdarzał koniecznymi łaskami i czuwał nad nimi. Ten piękny zwyczaj błogosławienia dzieci przez rodziców wspominał papież Benedykt XVI: „Nigdy nie zapomnę pobożności i pieczołowitości, z jakimi moi rodzice błogosławili znakiem krzyża nas, swoje dzieci, gdy wychodziliśmy z domu; a gdy żegnaliśmy się na dłużej, rodzice kreślili nam znak krzyża wodą święconą na czole, wargach i piersi. To błogosławieństwo towarzyszyło nam, i wiedzieliśmy, iż ono nas prowadzi”.
III. Kościół wspiera rodziców w chrześcijańskim wychowaniu
Jednym z istotnych zadań Kościoła jest troska o małżeństwa i rodziny. Chce on wspierać rodziców w ich osobistym uświęceniu i w wypełnieniu ich obowiązków wychowawczych. Dlatego Kościół modli się za małżeństwa i rodziny, głosi im Ewangelię oraz umacnia sakramentalnymi łaskami. Ukazuje konkretne wzory życia w komunii z Bogiem w licznych świętych i błogosławionych, zwłaszcza małżonkach i rodzicach.
Ważnym czasem w życiu dzieci jest przygotowanie do I spowiedzi i I Komunii św. oraz przygotowanie do sakramentu bierzmowania, sakramentu małżeństwa. Coraz częściej można usłyszeć słowa rodziców, że do tych sakramentów przygotowuje parafia i katecheza szkolna. Tymczasem odpowiedzialność za przygotowanie dzieci do przyjęcia tych sakramentów spoczywa na rodzicach. Kapłanami i katecheci mogą jedynie pomóc im w tym dziele. Dlatego zachęcam Was, drodzy rodzice, zróbcie wszystko, aby Wasze dzieci jak najlepiej przeżyły uroczystości związane z przyjęciem tych sakramentów. Korzystajcie z tych form, które proponuje parafia. Uczestniczenie w spotkaniach formacyjnych, do których jesteście zachęcani mają wam tylko pomóc w wypełnianiu obowiązku, przekazywania wiary waszym dzieciom a nie przeszkodzić. Zachęcam też do wspaniałej inicjatywy modlitewnej, która już w wielu parafiach jest realizowana a mianowicie rodzice wraz z dziećmi przygotowującymi się do I Komunii św. odmawiają różaniec za siebie nawzajem. Nie ulegajcie modzie wystawnych przyjęć, drogich prezentów czy wyszukanych strojów, które niekiedy przesłaniają istotę sakramentu.
Jesteście odpowiedzialni za dzieci nawet wtedy, gdy wkraczają w dorosłe życie, gdy przygotowują się do sakramentu małżeństwa. Pomagajcie im modlitwą i własnym doświadczeniem małżeńskim. Bierzcie udział w spotkaniach formacyjnych, organizowanych dla Was w parafiach, gdzie otrzymacie pomoc i stosowne wyjaśnienia. Zachęcam do formowania wiary we wspólnotach, ruchach kościelnych i stowarzyszeniach istniejących w Waszej parafii.
IV. Razem nieśmy miłość
Papież Franciszek do rodzin zgromadzonych w Irlandii powiedział: „Nasz świat potrzebuje rewolucji miłości! Niech ta rewolucja zacznie się od was i od waszych rodzin”. Tymi słowami zwracam się do wszystkich rodzin diecezji ełckiej: Bądźcie twórcami rewolucji miłości i z miłości do waszych dzieci dawajcie im Boga, bo tylko wtedy, kiedy będziecie dawać im Boga, przekazywać im wiarę, dacie im wiele. Z miłości do Boga i swych dzieci módlcie się razem i przeżywajcie razem wiarę umacniając ją łaskami płynącymi z sakramentów.
Kochani młodzi! Drogie Dzieci! Niech na drodze wiary umacnia was Duch Święty. Niech prowadzi do spotykania się z Chrystusem. Pielgrzymujcie razem z waszymi rodzicami i rodzinami na drodze wiary. Żyjcie radością i entuzjazmem ubogacajcie wszystkich, rówieśników i starszych.
Wszystkim diecezjanom i przebywającym na terenie diecezji życzę byście dzięki mocy Ducha Świętego w Niepokalanym Sercu Maryi odnaleźli schronienie i drogę do Boga. Wszystkim z serca błogosławię: w Imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Amen.
+ Jerzy Mazur SVD
Biskup Ełcki
